Ik zit met een 2e hands Ikea keukenkastdeurtje op m’n schoot schildjes te schilderen terwijl ik de uitzending van Matthijs gaat door terug zit te kijken. Afgelopen zaterdag avond heb ik alleen het eerste stuk gekeken waarin m’n beeldje van Marcel Lubbermans te zien was. Direct daarna was het druk op m’n telefoon met berichtjes en social media. Goed luisterend met en met een half oog kijkend (anders schilder ik op m'n handen) schuift André van Duin aan. Een serieus gesprek over “for ever young” en al snel gaat het over ziek geweest zijn. André spreekt het woord zelf niet uit, maar het is me al snel duidelijk waar het over gaat. In combinatie dat de naam van de overleden partner Martin is kan ik niet anders dan in m’n hoofd weer even terug gaan. Zonder te beven als een rietje kan ik terug kijken en zelfs genieten (als dat het goede woord is) van het gesprek. Het is opgeruimd! De psychische rest schade van m’n eigen woeste tocht heb ik altijd een lastig ding gevonden. Het steekt de kop op als je er niet op zit te wachten, vaak op een moment dat iets anders ook tegen zit. Een combinatie van factoren waardoor je de ineens grip kwijt bent. Wild om je heen grijpend met een levensvuur dat nog harder gaat branden proberen rust te vinden. Als ik iemand hoor zeggen: "Darm, nietjes weer aan elkaar en dat het allemaal weer op z'n plek moet komen te zitten, kanker." drukt dat wel op wat knopjes.
Eigenlijk moet ik aan het werk! Er ligt veel leuk werk waar ik mee aan de slag moet. Nee. Schrijf dit nou eerst op! Je voelt dat dit uitgeschreven moet worden en dus neem je daar de tijd voor. Punt. Uit.
Twee jaar geleden precies rond deze tijd was ik klaar met de chemotherapie. Klaar met kanker. Klaar met vechten en langzaam weer te gaan bouwen. Vastbesloten om met m’n klei kunst bekender te worden. Nu 2 jaar later met een stuk meer levenservaring en een grillige re-integratie die eigenlijk verrassend snel gegaan is. Soms met enorme tegenslagen waar je weken druk mee was, maar blijven gaan.
Het moment van grote vreugde en een tijd waaraan ik liever niet te veel aan terug denk ligt in dit tv programma wel heel dicht tegen elkaar aan. Mijn klei werk op TV en m’n naam als kleikunstenaar wordt ook nog genoemd! En dan een paar minuten later zit er iemand te vertellen over iets dat ik ook heb meegemaakt. Is er een link, een bedoeling? Ik bedoel de timing… precies 2 jaar. Het kan louter toeval zijn, maar heb ook geleerd dat het leven vol wonderen zit en heb geleerd om me met echte aandacht veel meer te verwonderen. Het is zelfs een woord dat ik veel meer ben gaan gebruiken en ben gaan toepassen. Het is namelijk precies wat ik doe. Iets maken dat er nog niet was. Verwondering maakt mijn werk uniek, de kijker heeft er zijn eigen verhaal bij. Het beeldje van Marcel Lubbermans dat uitgereikt is aan de nationale ombudsman met een prachtige boodschap en verhaal. Beter gaat het echt niet worden. Dat de inhoud van het TV programma waar ik aan mee mag werken gaat over verwondering is wonderlijk. Eigenlijk bizar toevallig. Toevallig… dat wat je toevalt.
Twee jaar geleden dus. Ik nam me voor om met m’n klei op TV te komen. Het waren slechts geschreven woorden in m’n nieuwe dagboek. Een voornemen, een wens, nee een doel! Ik weet nu dat mijn bovenkamer destijds nog lang niet optimaal werkte. Voordat je echt, echt, echt beter bent moet je geduld hebben met je lichaam. En het is gewoon gelukt! Die wortel voor m’n neus heeft gewerkt, klap op de kont en lopen maar. Stapje voor stapje dichter naar je doel. Mag ik het nog iets bijzonderder maken? Aan het begin van dit verhaal schreef ik dat ik schildjes aan het schilderen was. Die schildjes ben ik gaan maken omdat ik heel veel kracht heb gehaald door te kleien als verwerking. Je gedachten ordenen terwijl je iets aan het maken bent. Soms zelfs met het idee dit gevoel en emotie ga ik in dit beeld stoppen en dan is het verwerkt. Het idee is om andere mensen kracht te geven door iets symbolisch te krijgen. Iets waaraan je een gevoelt koppelt of figuurlijk achter kunt schuilen. Iets kleins, een gedachte, een wens kan helpen om te kunnen blijven staan in barre tijden.
Zoals André zegt: "Maar ik denk dat er nog wel iets moet zijn. Of je maakt het jezelf wijs." De kracht van misschien. Misschien is het wel zo… en ook al is er helemaal niks. Dan is een gedachte, een wens heel erg sterk. "Als het goed gaat denk je dat ja…" Weten waar je vandaan komt op een hoogtepunt. Dit hard op schrijven want over een paar uur is het allemaal al weer “gewoon” en druk doende met de orde van de dag. Super gaaf en voordat er weer gewerkt gaat worden genieten het moment pakken, want er komen nog heel wat uitzendingen waar ik voor ga kleien.
Het 2e hands Ikea kastdeurtje heb ik gekocht toen m’n geld op was. Nou ja bijna op… een plank voor lei projecten die ik makkelijk weg kan leggen en zo weer kan pakken. Ideaal want er zit krasbestendige verf op dus kan helemaal los met klei gereedschap. Doekje er over en schoon. Nog 1 keer dan… deze plank gekocht om nog mooier te kunnen kleien toen ik net beter was met m’n laatste paar spaarcenten.
Om af te sluiten zit ik al schrijvend een gevoel te bedwingen dat ik aan het werk moet! Terwijl aan de andere kant m'n gevoel zegt neem even een dagje afstand joh! Lekker puzzelen op een nieuw actieplan voor 2021 is ook werk. Net zoals dat het werk is de plannen van vorig jaar te lezen en je bijna alles zo kunt afvinken.
Een beeldje van een tovenaar je zou bijna geloven dat het echt is.
Opgeruimd staat netjes alle ruimte voor verwondering. Wauw! Knijp! Au zeg! En door of nee eerst een stukje wandelen.
