Het ga je goed verder. Mvg.
Paniek, onrust, woede, vertrouwen, daadkracht, liefde en alles wat daartussen zit, heb ik de laatste maand gevoeld. Het gaat je goed. Mvg.
Vanochtend werd ik wakker in een droom. George (onze kat) zat een muisje achterna, en met een enorme sprong, zijn kleine zwarte kraaloogjes vol angst, landde de muis nat op mijn been. Nat van angstzweet of omdat George het muisje al te pakken had gehad en alvast had geproefd. Plof en totale overgave. In mijn droom dacht ik: wat gebeurt er? En werd wakker. Geen muisje en ik zat ook niet buiten in het zonnetje.
Het gaat je goed. Mvg.
Inmiddels is het vijf jaar geleden dat ik met kanker in het ziekenhuis belandde. Vijf jaar onder controle met net wat te veel pieken en dalen, of precies genoeg pieken en dalen. Ziek zijn is jezelf overgeven, en dat was erg lastig voor mij. Ziek zijn is ook eenvoudig, want je kunt niet zoveel en moet geduld hebben en strijden als een leeuw die nog lang niet klaar is om naar de andere kant te vertrekken. Woest. WOEDE! Waarom overkomt mij dit?! Omdenken om jezelf naar de positieve kant te brengen, want dat was het enige waar ik invloed op had.
Doelen stellen om ervoor te zorgen dat je soms als een blind paard (of een muisje in paniek) maar bezig blijft en niet te veel toegeeft aan negatieve gevoelens. Na vijf jaar, wat aanvoelt als 10 en 1 jaar tegelijk, ben ik er nog steeds. De statistieken getart en bewezen dat… ja, wat eigenlijk? Van niets iets maken met klei. Van niets meer kunnen het leven omvormen naar iets waar we als gezin iets mee kunnen. De druk en paniek van mijn directe omgeving om te overleven waren een van de lastigste dingen. De belevingswereld van iemand die doodziek is, laat zich heel lastig vertalen naar heldere woorden.
Het gaat je goed verder. Mvg.
Was het laatste berichtje dat ik van mijn arts ontving na de laatste goede bloedwaardentest. Of nou ja, dat ging nog bijna mis. Ik was te laat met mijn bloed laten prikken waarop de arts de vorige uitslag aan mij had doorgegeven. Ja, het is precies hetzelfde als de vorige keer, en dat nog voordat ik had bloed geprikt. Oeps. Ja, je hebt gelijk, Martin, excuses. We hebben de uitslag nu wel binnen, en die is goed. Het gaat je goed verder. Mvg.
Doe het er maar mee. Vind je eigen weg terug en ren vooral niet te hard. Blijf altijd opletten, waakzaam, scherp, alert en ga rammen met dat kadaver! RAMMEN! Dooooooorgaan. Nu in de laatste maand van het jaar heb ik mezelf beloofd om het jaar zakelijk rustig uit te zingen. Het werk voor dit jaar is wel gedaan en het geld is verdiend. Is het genoeg geweest? Nou ja, eigenlijk niet, want dat ziek zijn heeft me zo verschrikkelijk veel geld gekost… Als dat niet gebeurd was, hadden we nu ons eigen koophuis gehad met een grote schuur als atelier/galerie in de tuin. Maar ja. Nu hebben we een huurhuis met een mini-galerie in de tuin. In mijn beleving is dit een tussenstap. Eerst maar eens zorgen dat de voorraad verkocht en steeds weer aangevuld wordt! Niet voor de muziek uitrennen maar met de muziek meelopen en roeptoeteren dat ik een kleikunstgalerie heb! Potverdorie, want die is er! Uitroepteken! En toch…
In mijn onderbewuste heb ik vijf jaar geleden een pad uitgestippeld. Toentertijd wist ik niet dat er een route uitgestippeld was. Het gaat je goed verder. Mvg. Nu ik achterom kan kijken en zie welk grillig pad er is afgelegd, voel ik de emoties waar dit verhaaltje mee begon. Al die emoties soms op één dag. Laat het er maar zijn en zoek de mensen in je omgeving uit die je helpen, en dan kom je er wel weer uit. Door wat ik heb meegemaakt, heb ik andere mensen en mezelf kunnen helpen. Hoe ga je om met iets ergs dat je overkomt, daarover vertellen en jezelf beter leren begrijpen. Dit in samenwerking met medische en geestelijke specialisten. Leren naar mijn lichaam te luisteren en er vooral niet aan voorbij te gaan. De geest kan veel sterker zijn dan het lijf, waarop het lijf het begeeft en de geest WOEST wordt. Geleerd hoe ik mezelf tactisch zo snel mogelijk uit het ziekenhuis kon ontslaan, omdat ik anders uit voorzorg nog een paar dagen langer zou moeten blijven. Wat een toestanden. Echt.
En het gekke is dat ik in die vijf jaar geen één keer heb gehuild. Niet één keer… Op mensen die deze emotie wel hebben, ben ik soms jaloers, want huilen is immers ontlading. Aan de andere kant is het ook niet zo erg, want mijn basisemotie is woede. Echt blinde woede. Gelukkig kan ik dat meestal thuis in mijn atelier oplossen door te gaan kleien of schrijven.
Tijd inhalen of goedmaken wat er verloren is gegaan. Dat gaat niet. Wat gebeurd is, is gebeurd. En dat was goed. Prima. Erg? Jazeker, en pijnlijk vooral. Verdrietig was het ook, maar daar kan ik dus niet zoveel mee. Die woede dan? Ach ja, dat mocht er zijn en dankzij de haptonoom heb ik geleerd om het zelfs te omarmen met liefde. Rustig maar, Martin. Het gaat je goed verder. Mvg.
Foto: Never give up: Cadeau van Paula nadat de chemo klaar was. Smiley MP sterretje: Mijn bestelling bij creatieve Puk vanochtend. Heeft ze € 2,50 mee verdiend! Tijd zat: De dagelijkse herinnering aan mezelf om niet te gaan racen.
Zo draag ik de twee mensen die me het meest dierbaar zijn elke dag bij me en kunnen we samen het leven aan. En die natte muis staat symbool voor een knettergekke vijf jaar van herstel. Echt, het was soms bijna niet te doen. Nat van het zweet heeft magere Hein me niet te pakken gekregen en mag ik bijkomen bij mijn vrienden, familie en de rest van de wereld.
Mvg. Het gaat me goed verder.
